Julia

Afgelopen week kwam mijn naam en ook de naam van mijn oudste zoon uitgebreid in het nieuws. Vijfendertig jaar geleden waren wij met onze Lucas best wel hip dus. En bijna 60 jaar geleden waren mijn ouders ook erg hip. Dat was niet zo moeilijk, want ik was nummer tien in de rij en het negende meisje, dus alle oma’s, opa’s, tantes en ooms waren al vernoemd. Ik kreeg mooie namen. Julia en nog een paar erachteraan. Mijn roepnaam werd Juliëtte, mijn moeder noemde mij Puul of Pularia en mijn oudste zus zegt nog steeds Jetje. Nu kan dat “je” er wel af. Bovendien ben ik geen Frans poppetje, dus in mijn hoedanigheid heet ik tegenwoordig Juul.

Ja, zo gaat dat. En dan leven we nu in 2019, dus laat mevrouw ook maar weg en “U” ook. Respect moet je verdienen met goed gedrag, niet door beleefdheidsfrasen. Ik word heel blij als men mijn voornaam nog weet en mij persoonlijk aanspreekt. Ik word ook blij wanneer men mij gewoon weet te waarderen. Mevrouw Juul is ook goed!
 

Juul